De kogel is door de kerk

We hebben een beslissing genomen en gaan op vakantie.
Na lang onderhandelen met het ziekenhuis wordt mijn moeder op 31 mei opgenomen.
Wij vertrekken op 4 juni laat in de avond naar Brussel en vliegen zaterdagochtend naar Orlando.
Zij is dan al geopereerd en mijn dochter is dan nog 1 week hier om verder alles te regelen.
Mits alles goed gaat natuurlijk. Zij zou na 1 week terug naar het verpleeghuis kunnen gaan en daar wordt ze verder verzorgd. Ik moet alleen nog het ambulance vervoer voor haar regelen. Mijn moeder is het hiermee eens. Ze wilde alleen dat ik bij haar zou zijn als ze opgenomen wordt en de dag van de operatie. Nu maar hopen dat alles goed gaat. anders hebben we snel geannuleerd.
De fun is er zo wel een beetje vanaf aan het gaan. Normaal heb je de laatste dagen al een hoop voorpret, nu moet ik ineens vanalles snel, snel regelen. Eigenlijk moest ik ook nog veel werken die week, zelfs de vrijdagochtend nog. Dit heeft mijn manager nu kunnen regelen dat ik overuren op neem. Die maak je toch genoeg in de zorg.
Nog 10 daagjes te gaan en die zullen wel omvliegen.

p.s.

Nog bedankt voor de lieve berichtjes!

Wat te doen?

Gisteren kreeg we het telefoontje van het ziekenhuis.
De operatie datum van mijn moeder wordt 8 juni!!. Dit kon niet eerder ondanks de spoed die er achter zit..
Ze zou eigenlijk binnen 2 weken geopereerd moeten worden, dit worden er dus 6. Wat moeten we nu doen? Wij zouden 5 juni vertrekken. Gaan we het annuleren of schuiven we de vakantie of de operatie op.
Gisterenavond nog eens wat onderzoek naar de gevolgen van de operatie gedaan, zij krijgt een zg commando-operatie. Dit is een mond-hals operatie. Als men de tumoren helemaal weg wil snijden, moeten er allerlei zenuwen doorgesneden worden. Gevolg een afhangende mondhoek met speekselvloed, pijnlijke schouder en arm, die nog maar een beperkte funktionalitieit heeft. Stuk van de tong weg, dus logo- en ergotherapie, fysiotherapie. Geen smaak meer, moeilijk eten. En niet te vergeten een achteruit gang van haar dementie.
Ik weet het allemaal niet meer.
Mijn moeder is dementerend, woont in een verpleeghuis, maar is wel pas 74 jaar.
Ik vraag me af of het middel niet erger is dan de kwaal.
Zij heeft nu wel pijn maar dit is met medicatie goed te onderdrukken. Ze heeft nog een leuk leven in het verpleeghuis, samen met de verpleging en de andere bewoner
Als ze niet geopereerd wordt is er een levensverwachting van 6 maanden met aktieve euthanasie als advies.
Als ze geopereerd wordt is de kanker weg, maar haar levenskwaliteit ook drastisch verminderd
Wat moet ik doen??
Als we op vakantie gaan bestaat er de kans dat we terug moeten komen. Als we niet gaan, is het de laatste kans dat we met het hele gezin kunnen gaan. Kleinkinderen worden schoolplichtig, mijn andere dochter moet volgend jaar in de bouwvak gaan en ik krijg geen vakantie in de bouwvak.

Vanmiddag gaan we de knoop doorhakken, ik ga met mijn moeder en het personeel op haar afdeling praten
Voors en tegens op een rijtje zetten. Ik hoop dat we er uit komen.
Vakantie kunnen we per slot van rekening nog ieder jaar, maar het moet voor mijn moeder wel meerwaarde hebben om zo'n zware operatie te ondergaan.
Wat is wijsheid.

Sam

Vandaag was de grote dag. Sammy gaat naar de grote school!

Voor wie niet weet wie Sam is, hij is een grote zwarte labrador.
Eigendom van het Koninklijk Nederlandse Geleide Fonds, in bruikleen door ons.

Wij zijn al jaren puppypleeggezin van het KNGF en Sam was onze 8e pup.
Van die 8 zijn er 5 geleidehond, 1 moederhond, 1 afgekeurd op eczeem en nu dus 1 op de opleiding.
Vandaag moest Sam retour naar Amstelveen, waar het grote avontuur gaat beginnen.
Gaat hij het halen en wordt hij een geleidehond of lukt het niet en gaat hij naar een gewoon gezin. Wij duimen natuurlijk dat hij slaagt, maar 30% valt af. Het is een zware opleiding en hij moet op alle fronten slagen voor hij naar een blinde client gaat.

De terugkomst is altijd spannend.
Er waren 9 pups, allemaal zwarte labradors. En moeilijke taak voor de opleiders om ze uit elkaar te houden.
Die van ons was de jongste en de grootste. Dus eigenlijk een compliment voor ons dat hij zo snel terug mocht. De andere honden waren 3 a 4 maanden ouder. Er waren veel 1x gezinnen, en ook nog kindertjes. Dit maakt het altijd wat emotioneler.
Je krijgt eerst een kopje koffie, dan uitleg wat er gaat gebeuren. Vervolgens een aandenken en dan is het zover.
Je brengt de honden naar een speelveldje en moet ze dan van de lijn afdoen. Vanaf dat moment is hij niet meer van jouw en kun je het beste maar gaan. De honden zijn dan meestal aan het spelen en letten dan niet op de baasjes. Veel bedrukte en behuilde gezichten. Je moet dan even weer denken waarom dat je het ook al weer doet. Toen we de kennel in liepen, waar je nog even kunt kijken, zag ik dat Sam ons was aan het zoeken. Dit vind ik moeilijk, je voelt dan alsof je de hond in de steek laat.
Na nog een kopje koffie weer terug naar Limburg en het leven van alle dag.

Het is stil in huis.